Η λεγεώνα (από τη λατινική λέξη legio που σημαίνει "επιστράτευση", "στρατολόγηση") ήταν η βασική στρατιωτική μονάδα του ρωμαϊκού στρατού, την οποία στελέχωναν αποκλειστικά Ρωμαίοι πολίτες. Κατά το πρώιμο Ρωμαϊκό Βασίλειο (σε αντίθεση με τη Ρωμαϊκή Δημοκρατία ή αυτοκρατορία), ως "λεγεώνα" νοείται το σύνολο του ρωμαϊκού στρατού. Η λεγεώνα αποτελούνταν συνήθως από 4.000 - 10.000 άνδρες. Συγκροτούνταν από 30 τάγματα και κάθε τάγμα είχε 2 εκατονταρχίες. Συνολικά η λεγεώνα είχε 60 εκατονταρχίες.

Εκμαγείο κατεστραμένης σήμερα αρχαίας στήλης που πιθανόν τον απεικονίζει. Ο Πολύβιος (203 π.Χ. - 120 π.Χ.) ήταν Έλληνας ιστορικός, διάσημος για το βιβλίο του Οι Ιστορίες ή Η Άνοδος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, το οποίο καλύπτει λεπτομερώς την περίοδο από το 220 ως 146 π.Χ. Είναι επίσης γνωστός για τις πολιτικές του απόψεις σχετικά με την εξισορρόπηση των εξουσιών, απόψεις οι οποίες, πολύ αργότερα, χρησιμοποιήθηκαν κατά τη σύνταξη του Συντάγματος των Ηνωμένων Πολιτειών.

ήταν Ρωμαίος στρατηγός, νικητής του βασιλιά της Μακεδονίας Περσέα στην Πύδνα (168 π.Χ.), γι` αυτό και επονομάστηκε Μακεδονικός. Η μεγαλοπρεπής πομπή του θριάμβου άρχισε στις 30 Νοεμβρίου 167 και κράτησε τρεις μέρες. Την πρώτη μέρα πέρασαν πάνω σε διακόσιες πενήντα άμαξες τα αγάλματα, τα έργα ζωγραφικής και οι κολοσσοί, που είχε φέρει ο Αιμίλιος απ’ την εκστρατεία του.

Τη δεύτερη μέρα πέρασαν τα πιο όμορφα μακεδονικά όπλα, που άστραφταν καθώς χτυπούσαν οι ακτίνες του ήλιου πάνω στον καλοδουλεμένο χαλκό και σίδερο. Τα λαμπρά αυτά όπλα, τοποθετημένα περίτεχνα κι ανάκατα πάνω στις άμαξες, χτυπούσαν μεταξύ τους καθώς τραντάζονταν στην πορεία τους οι άμαξες και ηχούσαν τον τρομαχτικό ήχο της μάχης.Πίσω απ’ τις πολυάριθμες άμαξες ακολουθούσε μια φάλαγγα τριών χιλιάδων στρατιωτών, που έφερναν μέσα σε 750 αγγεία τα ασημένια μακεδονικά νομίσματα των λαφύρων.

Το κάθε αγγείο περιείχε τρία τάλαντα. Σε κάθε τέσσερις στρατιώτες ο ένας κρατούσε αγγείο με νομίσματα και οι άλλοι λεπτοσκαλισμένα κύπελλα, καλοδουλεμένα δοχεία, εντυπωσιακούς αμφορείς, ασημοστόλιστα κέρατα κ.λ.π. Την τρίτη μέρα, πρωί πρωί άρχισαν να περνούν οι σαλπιγκτές, σαλπίζοντας πολεμικά άσματα επίθεσης.Ακολουθούσαν 120 καλοθρεμένα βόδια, με χρυσάφι στα κέρατά τους, πολύτιμες ζώνες και χρυσοποίκιλτα στέμματα, οδηγούμενα από νέους και παιδιά, που κρατούσαν χρυσά και ασημένια κύπελλα.

Κατόπιν έρχονταν εκείνοι που κρατούσαν τα 77 δοχεία με τα χρυσά νομίσματα. Το κάθε δοχείο περιείχε τρία τάλαντα. Πίσω τους ακολουθούσαν οι βαστάζοι, που μετέφεραν την ιερή φιάλη. Τη φιάλη αυτή την είχε κατασκευάσει ο Αιμίλιος από χρυσάφι αξίας δέκα ταλάντων κι ήταν στολισμένη με πολύτιμα πετράδια. Μετά έρχονταν άλλοι, κρατώντας; ονομαστά σκεύη, παλαιότερων μακεδόνων βασιλιάδων κι άλλα πολύτιμα αντικείμενα, τα οποία χρησιμοποιούσε ο Περσέας στα δείπνα του.

Ακολουθούσε το άρμα του Περσέα και πάνω σ’ αυτό άστραφτε το διάδημά του. Μετά έρχονταν τα παιδιά του Περσέα, με τους υπηρέτες τους και τους δασκάλους τους. Η παρουσία των παιδιών στην πορεία λύπησε το πλήθος των Ρωμαίων, λέγει ο Πλούταρχος.Πίσω απ’ τα παιδιά του βάδιζε σιδεροδέσμιος ο Περσέας, ντυμένος στα σκούρα και περιστοιχισμένος απ’ τους συγγενείς του και άλλους ευγενείς αιχμαλώτους.

Μετά ακολουθούσαν αντιπρόσωποι τετρακοσίων πόλεων, κρατώντας ισάριθμα χρυσά στεφάνια, δώρα σταλμένα στο μεγάλο Ρωμαίο κατακτητή. Ύστερα έρχονταν ο Αιμίλιος Παύλος, πάνω σε ωραία διακοσμημένο άρμα, ντυμένος χρυσοστόλιστη κόκκινη χλαμίδα και κρατώντας στο τεντωμένο χέρι του κλωνάρι δάφνης. Δάφνες κρατούσε κι όλος ο στρατός του, που τον ακολουθούσε τραγουδώντας, χωρισμένος σε λόχους και τάξεις.

Η μοίρα ευνόησε απ’ τη μια μεριά τον Αιμίλιο και του επιφύλαξε δόξες και τιμές αλλά απ’ την άλλη τον βύθισε στο πένθος. Πέντε μέρες πριν την τελετή του θριάμβου του, πέθανε ο ένας γιος του (απ’ το δεύτερο γάμο του), ηλικίας 14 ετών και τρεις μέρες μετά το θρίαμβο πέθανε κι ο άλλος, ηλικίας 12 ετών.